jednostki-wojskowe.pl

17. Pułk Piechoty - JW 2626 (1944 - 1957)

 

 

                Pułk został sformowany 31 lipca 1944 roku w rejonie Charytanówki koło Żytomierza który leży na terenie obecnej Ukrainy. Skład 17. pułku był następujący:

 

 - dowództwo pułku,

 - sztab pułku,

 - sekcja polityczno-wychowawcza,

 - sekcja szefostwa służb,

 - sekcja kwatermistrzostwa,

 - pluton rozpoznania pieszego i konnego,

 - pluton chemiczny,

 - 1 i 2 kompania fizylierów,

 - kompania rusznic przeciwpancernych,

 - pluton ochrony sztabu,

 - pluton saperów,

 - 1, 2 i 3 batalion piechoty,

 - bateria działek przeciwpancernych 45mm,

 - bateria dział 76mm,

 - bateria moździerzy 120mm,

 - kompania sanitarna,

 - ambulans weterynaryjny,

 - warsztat uzbrojenia i umundurowania,

 - kompania transportowa.

 

Ogółem wg etatu w składzie pułku było 2671 żołnierzy, pierwszym dowódcą pułku został mjr Ludwik Barański. Do 15 sierpnia ukompletowano 50% składu pułku, żołnierze przechodzili intensywne szkolenie strzeleckie, trwały przygotowania do przeniesienia pułku na obszaru wyzwolonej Polski. W końcu 2 września pułk dociera w rejon Łukowa, do 14 września stan osobowy pułku zostaje uzupełniony, a 15 września rozpoczyna szkolenie bojowe. Po zakończeniu szkolenia 22 października 1944 roku żołnierze pułku składają przysięgę na sztandar 5. Dywizji Piechoty, a dwa dni po tym pułk otrzymuje swój własny sztandar. W dniu 19 stycznia 1945 pułk został skierowany na front, pierwszym zadaniem było skierowanie pułku do Warszawy w celu zorganizowania tam służby garnizonowej oraz ochrony mienia społecznego, pułk ochraniał południową część miasta. 2 lutego pułk wraz z dywizją wymaszerował do Łodzi, wkroczono do miasta 5 lutego i przez 3 tygodnie pełnił tam służbę garnizonową. Następnie pułk ruszył w kierunku Poznania, w dniu 7 marca pułk wkroczył do miasta i wziął udział w defiladzie. Następnie dywizja wraz z 17. pułkiem ruszyła dalej na zachód w kierunku Gorzowa, gdzie w okolicach jego ześrodkowała się 2. Armia Wojska Polskiego, na północ od Gorzowa rozmieściła się 5. Dywizja, 17. pułk znalazł się na prawym skrzydle, na zajmowanych pozycjach pułk przygotował transzeje, stanowiska ogniowe i ziemianki jednak okazało się że nie było potrzeby budowy systemu obrony gdyż siły niemieckie już osłabły i wycofały się na zachód. W dniu 20 marca wojska 5. Dywizji wyruszyły więc w kierunku Wrocławia. 30 marca siły dywizji zajęły pozycje obronne na rubieży Brzeg Dolny, 17. pułk dostał do obrony odcinek od Uraza przez Rosko do Pęgowa, sytuacja na froncie spowodowała że pułk nie miał okazji skonfrontować swoich sił z nieprzyjacielem. W końcu w kwietniu pułk ruszył na front, maszerował na zachód przez Środę Śląska, Legnicę i Bolesławiec, w połowie kwietnia rozpoczęła się operacja Łużycka. Pułk działając w II rzucie 5. Dywizji nie brał bezpośrednio udziału w walce. 16 kwietnia 1945 roku pułk przeprawił się przez most przez Nysę Łużycką, otrzymał zadanie maszerować za wycofującym się nieprzyjacielem w kierunku Budziszyna. Chrzest bojowy pułk przeszedł w rejonie miejscowości Sandschanke gdzie bronili się niemieccy żołnierze, w natarciu na ich pozycje brał udział 1. batalion oraz pluton czołgów T-34, kilku godzinach walki miejscowość została zdobyta, pułk poniósł straty 3 zabitych i 5 rannych. Następną ważniejszą walką pułku było starcie w miejscowości Kamez gdzie bronił się 257. batalion volkssturmu, po kilkunastu godzinach walki miasto zostało zdobyte, w tym czasie jednak Niemcy wykonali kontratak na inne związki taktyczne 5. Dywizji i zadali im dość znaczne straty. W związku z takim przebiegiem sytuacji 17. pułk dostał zadanie powrotu pod Budziszyn. Po powrocie pułk przeszedł pod dowództwo dowódcy 1. Korpusu Pancernego, i od 24 kwietnia prowadził natarcie na miejscowość Sider, pułk poniósł dotkliwe straty podczas walk i został wycofany w rejon Lomske gdzie ześrodkowały się wszystkie pułki 5. Dywizji. Już 26 kwietnia pułk jednak został wysłany do zadania odparcia kontrataku z rejonu Crosta i przejść do natarcia. Straty pułku były bardzo dotkliwe i natarcie na kierunku Crosta nie powiodło się i pułk przeszedł do obrony. 28 kwietnia pułk został wycofany do miejscowości Konigsworthe, następnie w rejonie tej miejscowości pułk miał bronić linii od stacji kolejowej, znajdującej się na zachód od Konigsworthe poprzez południowy skraj miasta do wschodniego skraju lasu na północ od Neudorf, obrona była zorganizowana przy wsparciu 2. dywizjonu 22. pułku artylerii lekkiej. Na tych pozycjach pułk pozostawał do 4 maja. Po 4 maja pułk brał udział w operacji praskiej, pułk wykonał 6-kilometrowy marsz z Konigsworthe w kierunku południowo-zachodnim, by zakończyć swój szlak bojowy w miejscowości Litomerice. 13 maja 1945  oddziały 5. Dywizji wyruszyły w drogę powrotną do kraju, po powrocie do kraju 5. Dywizji weszła w podporządkowanie Naczelnemu Dowódcy Wojska Polskiego. 17. pułk wzmocniony 1. dywizjonem 22. pułku artylerii lekkiej otrzymał zadanie obsadzenia Odry na odcinku od Kaleńska do Słubic. Oddziały pułku pełniły służbę graniczną do 24 listopada, po zdaniu odcinków granicy Wojskom Ochrony Pogranicza, pułk został rozlokowany do garnizonu Międzyrzecz. W uznaniu za męstwo wykazane na polu walki w latach 1944-45 żołnierze 17. pułku odznaczono: 13 żołnierzy orderem „Virtuti Militari” V klasy, 109 żołnierzy „Krzyżem Walecznych”, 3 żołnierzy „Krzyżem Grunwaldu” III klasy. Pułk został rozwiązany w roku 1957 a na jego bazie powstał 17. Pułk Zmechanizowany.